‘De VCN is 50 jaar jong en vierde een feestje’

Door Jet van Gelder, voorzitter van de VCN

Op de Idus van maart – voor kenners van Julius Caesar een omineuze dag – vierde de VCN in Utrecht het feit dat ze 50 jaar jong was. Bij zo’n belangrijke datum wil je graag benadrukken dat je maar liefst 50 jaar oud bent – en al een halve eeuw actief om klassieke talen én classici te promoten en terzijde te staan. Toch voelde het vooral als ‘jong’, omdat deze dag weer liet zien op hoeveel gebieden classici innoveren en meegaan met hun tijd.

De Britse hoogleraar Edith Hall sprak onder meer over haar ‘zelfhulpboek’ Wat zou Aristoteles doen? De klassieken voegen zich steeds weer naar ontwikkelingen in de maatschappij; nu de vraag naar persoonsvorming in het onderwijs toeneemt, vormt dit boek een schitterende aanvulling. Edith Hall illustreerde dit met voorbeelden uit haar eigen leven – uiteraard met een flinke dosis Britse humor.

Een vlootschouw van jonge onderzoekers bewees vervolgens dat ook in Nederland veel verschillende ontwikkelingen plaatsvinden op het gebied van klassiek onderwijs. Suzanne Adema van de VU presenteerde het werk van drie onderzoekers, Daniël Bartels gaf toelichting op zijn onderzoek naar woordenboek-gebruik (waarbij de uitspraken van leerlingen maar al te herkenbaar waren) en tot slot ging Kokkie van Oeveren in op haar onderzoek in het kader van de integratie van taal en cultuur – een onderzoek dat volgende maand zijn beslag krijgt in haar promotie aan de VU.

Zeker niet onvermeld mag blijven dat tijdens de daaropvolgende jaarvergadering het de VCN heeft behaagd om Professor Dr Gerard Boter te benoemen tot erelid van de VCN. Aangezien zijn inzet voor de klassieken en het onderwijs algemeen bekend is, mocht deze benoeming op grote bijval rekenen.

Gerard Boter hield ook een gloedvolle tafelrede tijdens het daaropvolgende diner in de Jacobikerk in Utrecht. Het tekent hem dat hij zich bereid verklaart had deze rede te houden, ook zonder dat hij wist van zijn aanstaande benoeming tot erelid. De avond werd afgesloten door een erudiet en prikkelend betoog van de klassieke duizendpoot Jona Lendering, die – zoals gebruikelijk – eenieder weer aan het denken zette.

Een dag als deze toonde wederom het jeugdig élan van de VCN – en toonde mij wederom wat een voorrecht het is om voorzitter van deze vereniging te zijn.