Recensie: Metamorfosen II (Aluin)

Door Bosco Smit | Voor de tweede maal heeft Theatergroep Aluin het op zich genomen een voorstelling samen te stellen aan de hand van het beroemde boek “Metamorfosen” van Ovidius, een Romeins dichter die actief was rond het begin van onze jaartelling. Bij zijn keuze uit het enorme aanbod aan mythen dat Ovidius ons voorschotelt, heeft regisseur en bewerker van de tekst Erik Snel zich ook ditmaal laten leiden door het pensum, de voorgeschreven teksten, voor het eindexamen Latijn.

Ik heb de voorstelling gezien op 16 februari in de Tempelzaal van het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden, samen met leerlingen uit mijn zesde klas Latijn, die inmiddels een groot aantal van de teksten gelezen hadden. Het feest van de herkenning was groot. Sommige teksten kende men bijna uit het hoofd, zoals het begin van Ovidius’ liefdes verhaal: “Thisbe en Piramus – hij, knapste aller jongemannen en zij het schoonst van alle meisjes die het Oosten had –“, in de vertaling van M. d’Hane-Scheltema die ook door Aluin gebruikt wordt.

Ook de eigen toevoegingen van Aluin waardeerden mijn leerlingen positief, zoals de inkadering van de verhalen in een gesprek tussen Ovidius en Fama. Dit biedt een extra laag aan de voorstelling waardoor voor de acteurs de mogelijkheid ontstaat her en der commentaar op de gebeurtenissen en het eigen handelen te geven. De opmerking “Dat moet je nooit doen!” als commentaar op het fatale effect van het uit het eigen lichaam trekken van een zwaard of speer, viel in bijzonder vruchtbare aarde.

We hebben zitten kijken naar spel waarin de variatio, afwisseling, voortdurend voor verrassing zorgde. Bijzonder vond ik het ook hoe Boris van Bommel en Maxime Vandommele, de acteurs, met z’n tweeën alle rollen vertolkten en zo door hun steeds wisselende personages invulling gaven aan de titel. We rolden als het ware van de ene metamorfose in de volgende.

Ook op emotioneel gebied vlogen we alle kanten uit. Van de gulle lach over een beschouwende opmerking, via het verhaal van Battus dat in één zin werd afgedaan naar het voelbare verdriet van Cephalus over het verlies van zijn Procris.

Zelf zag ik de voorstelling voor de tweede maal. Dat deed niets af aan mijn beleving. Integendeel zou ik willen zeggen. Met de Taffehtempel kreeg deze voorstelling een passend decor, helemaal toen Daedalus de tempel inliep alsof hij het beroemde labyrint te Knossos binnentrad.

Gelukkig zijn er nog vele metamorfosen die door Aluin in beeld kunnen worden omgezet. Voor meer informatie over de voorstelling, zie: https://www.aluin.nl/voorstelling/metamorfosen/